VAKİTSİZ GİTMEK ANCAK BU KADAR OLUR…

Değerli kardeşim Abdullah Alptekin Has’ı yitirdik. Abdullah Alptekin Has Muş’ta birçok görev üstlenen aynı zamanda Gazetemiz Haber49’un Genel Yayın Yönetmeni ve iyi bir köşe yazarıydı. Güler yüzlülüğü, dik duruşu ve kişiliği ile herkesin gönlünde taht kuran bir kişiliğe sahipti. Her şeyden önce yol arkadaşımdı. Yeri doldurulamayacak bir yol arkadaşımı kaybettim. Evet, çok değerli bir dostumu, […]

VAKİTSİZ GİTMEK ANCAK BU KADAR OLUR…
Emrullah Özbey
Yayınlanma

14:30 - 27 Şubat 2019

Güncelleme

15:00 - 24 Ağustos 2020

Okuma Süresi

7 dakika

Değerli kardeşim Abdullah Alptekin Has’ı yitirdik. Abdullah Alptekin Has Muş’ta birçok görev üstlenen aynı zamanda Gazetemiz Haber49’un Genel Yayın Yönetmeni ve iyi bir köşe yazarıydı. Güler yüzlülüğü, dik duruşu ve kişiliği ile herkesin gönlünde taht kuran bir kişiliğe sahipti. Her şeyden önce yol arkadaşımdı. Yeri doldurulamayacak bir yol arkadaşımı kaybettim. Evet, çok değerli bir dostumu, kardeşimi, arkadaşımı kaybettim!

ABDULLAH ALPTEKİN HAS

Daha yapacak çok işimiz varken, genç yaşta hayata gözlerini yumdu ve aramızdan ayrılıp Hakk’ın rahmetine kavuştu.

Dost ve arkadaş kavramlarını insan böyle günlerde daha iyi anlıyor. Sevdiğinizi kaybettiğinizde size kim destek verecek, kim yanınızda olacak, kim acınızı paylaşacak? İşte bu soruların cevabı ancak bu tür günlerde belli oluyor.

Yunus Emre bizlere hep şair ve halk ozanı olarak tanıtıldı. Halbuki Yunus Emre esasen çok başarılı bir Selçuklu kadısıydı (şimdiki ifadeyle “hakim”). Yunus Emre’nin kaleme aldığı şiirleri dikkatle okuduğunuzda içinde koca bir derinlik, emsalsiz bir manâ ve tarifi mümkün olmayan bir Allah sevgisi görürsünüz. İnsanın Allah’ın yarattığı basit bir kul olduğunu ve ölümün kaçınılmazlığını o kadar güzel anlatır ki;

“Var mı Allah’tan yukarı kabirden aşağı?

Toparlan ruhum gidiyoruz sen yukarı ben aşağı.”

Hayat ve ölüm kavramını Yunus sadece iki satırda ne kadar güzel anlatmış değil mi?

Bu arada Şeyh Sadi Şirazi’nin “dost” tanımını da göz ardı etmemek gerekir; “Nimet içinde iken dostluktan söz açıp, kardeşim! Diyeni dost sayma. Dost, dostunun elini onun perişanlığında, çaresizliğinde tutan kimsedir.”

Peki, “vefa” nedir?

Vefa, sevmektir, saymaktır.

Vefa, yapılan iyiliği unutmamaktır.

Vefa, önemli bir dostluk göstergesidir.

Vefa, sözünde durmak, sözünün eri olmaktır.

Vefa, unutmamak, her daim hatırlamak, hatırlanmaktır.

Vefa, “bir fincan kahvenin kırk yıl hatırı vardır” cümlesinin ete kemiğe bürünmüş halidir.

Peygamber Efendimiz (S.A.V) bir hadisinde; “Allah’ım! Yaşamak benim için hayırlı olduğu sürece beni yaşat. Ölmek benim için daha iyi ise canımı al!” diyerek ölümü ne kadar anlamlı hale getirmiş değil mi?

Ne mutlu bizlere ki, “hayır ve şerrin” Allah’ın takdiri ilahisi olduğuna inanan ulvi bir din anlayışına sahibiz.

Ölüm dediğimiz şey; kıldan ince kılıçtan keskin bir an, bir lahza ve kaçınılmaz bir gerçek.

Nefes alıp veren her canlı, işte o an dünyayla olan tüm bağını koparıyor ve her şey birdenbire durup sessizleşiyor. Bu dünyadan ölüm neticesinde ayrılan her canlı, bir başka aleme geçiş yaparken, geride kalan sevenleri onun acısına alışmaya çalışıyor.

Denilir ki; Allah, ölüm acısını dağlara vermiş, dağlar taşıyamayıp yıkılmış. Nehirlere vermiş, nehirler ağlamaktan kurumuş. Rüzgârlara vermiş, rüzgârlar esmiş esmiş tükenmiş. En sonunda hepsi birden dile gelip, “Al bu acıyı, dayanamıyoruz.” diyerek Allah’a yalvarmışlar. Allah ölüm acısını onlardan almış, biz insanlara vermiş. İnsanoğlu arsızmış. Çabuk unuturmuş, çabuk alışırmış. Dağları yıkan, nehirleri kurutan, rüzgârları tüketen ölüm acısı, insanı tüketememiş. İnsan, acının ilk haliyle kavrulmuş, kavrulmuş, kavrulmuş, ama zamanla alışmış.

Evet, insanoğlu alışıyor. Zor oluyor ama alışıyor ya da alıştığını zannediyor ya da alıştığı hususunda kendi kendini kandırıyor.

Kanuni Sultan Süleyman ile Şeyhülislam Ebussuud Efendi arasında geçen meşhur bir yazışma vardır. Topkapı Sarayı’nın bahçesinde dolaşan Kanuni, armut ağaçlarının karıncalar tarafından istila edildiğini görünce Ebussuud Efendi’ye iki satır yazı yazıp ne yapılması gerektiğini sorar. Soru şu şekildedir; “Dırahta (ağaç) ger zarar etse karınca, Günah var mı karıncayı kırınca?”

Ebussuud Efendi, Kanuni’nin bu sorusuna aşağıdaki şekilde cevap verir; “Yarın Hakk’ın divanına varınca, Süleyman’dan hakkını alır karınca!”

Evet! Yarın herkes Hakk’ın divanına çıkacak ve bu dünyada yaptıklarının mükâfatını görecek.

Şimdi de çok sevdiğim ve İnsana güzel dersler veren bir hikâyeyi sizinle paylaşmak istiyorum:

“Adamın biri ağaçlık bir yerde yürürken arkasından bir aslanın koşuşturduğunu fark eder ve hızla kaçmaya başlar. O sırada önünde bir kuyu görür ve hızla kuyuya sığınır. İpe sarılıp kuyuya inerken, kuyunun altında kocaman bir yılan olduğunu fark eder. Adamın kuyuya doğru indiğini gören yılan ona doğru yükselmeye başlar. Adamcağız ne yapacağını şaşırır ve “eyvah mahvoldum” diye düşünürken bu defa da iki tane fare beliriverir. Biri beyaz diğeri siyah olan iki fare adamın kuyuya inmek için tutunduğu ipi kemirmeye başlar. Başı her taraftan belada olan adam tam o sırada dudağında bir ıslaklık hisseder. Bir arının adamın dudağına tek bir damla bal bırakmıştır. Adam balın tadını damağında hissettiği esnada uyanır… Gördüğü her şeyin bir rüya olduğunu anlayan adam “çok şükür rüyaymış!” diye sevinir ve gördüğü rüyayı bir alime anlatır yorumunu sorar. Alim; “Anlamadın mı?” diyerek anlatmaya başlar; Peşinden koşan aslan ölüm meleğindir. İçinde yılan bulunan kuyu senin mezarındır. Sarıldığın ip senin hayatındır. Beyaz ve siyah fare gece ile gündüzdür, ömrünü kemirip durur. Peki ya o bal nedir diye sorarsan? Dudağındaki tek bir damla bal dünyanın geçici lezzetidir, Ölümün arkasında bir hesap olduğunu sana unutturur…”

Evet! Bu dünyaya gelen herkes dünya nimetlerinden öyle veya böyle yararlanır. Ama her şeyin sonunu Ankebut Suresi’nin 57. Ayeti özetler; “Her can ölümü tadacaktır.

Abdullah Alptekin Has kardeşim çok güzel işler yaptı. Babası Aydın amca “Muş Sporuna çok emek vermiş ve Muş’un Aydın Abisi” olarak anılırmış ve muhteşem bir insanmış. Bundan 38 yıl önce rahmetli olmuş. Aydın Amca rahmete kavuşurken çocukları henüz çok küçükmüş. Hacı Melahat Anne, tırnaklarıyla kazıya kazıya, çocuklarını çok güzel yetiştiren bir Annedir. Gerek aramızdan ayrılan Abdullah Alptekin kardeşimiz, gerekse bir büyük olarak bugün tüm aileye kol kanat geren ağabeyleri Alparslan ve Ayhan, kardeşleri Deniz, Furkan Sinan, Naci ve Seyithan ile Ablaları Leman tıpkı babaları ve anneleri gibi doğruluktan dürüstlükten hiç ayrılmadılar ve asla kötü birer evlat olarak anılmadılar, yaşamlarında kimseye zarar vermediler.

Abdullah Alptekin çok zamansız gitti ve maalesef bu ani gidişiyle bizleri inanılmaz derecede üzdü. Yeri asla doldurulmayacak bir abimizi, bir kardeşimizi kaybettik. Acımız büyük…

Allah rahmet eylesin, mekânı Cennet olsun. Nur içinde uyusun…